Hoi jij! Welkom in een nieuw topic op CozyMess; mijn hardloopdagboek. Vanaf nu zal ik elke week een kort stukje schrijven over mijn hardlooptrainingen. Dit doe ik omdat ik wil laten zien dat iedereen zou kunnen hardlopen! Misschien geeft het jou wel die motivatie om te starten, of juist om door te zetten. Want ook bij mij gaat het de ene keer wel goed en de andere keer niet, maar door niet op te geven kom(en) ik (en jij) er ooit wel! :) In dit eerste deel zal ik je natuurlijk ook een verslag doen over de Damloop by Night, waar ik 17 september aan meedeed!
Foto van de Damloop Facebook
Maandag (12 september 2016):
Na een aantal dagen rust vanwege pijnlijke knieën, vandaag weer het hardlopen opgepakt. De Damloop komt steeds dichter bij en ik raak steeds meer in paniek. Eigenlijk stond de 8 km op de planning voor vandaag, zodat ik hem minimaal één keer eerder kon rennen. Maar dat leek me niet handig na mijn probleem met mijn knieën. Het werd een 5 km. Sinds zondag avond voel ik mij licht in mijn hoofd en erg gespannen, terwijl er geen aanleiding voor is. Daarom was het verstandig dat Ronald met me meeliep, gewoon voor de zekerheid :) Voor hem ga ik veel te langzaam, hij heeft dan ook het laatste stukje gewoon naast mij gelopen haha. Wat erg vind ik dat. Ik vraag me af waarom ik dan al die moeite doe om te “rennen”, als ik gewoon met dezelfde snelheid kan wandelen.
De run begon wel makkelijk. De 1 km was zo voorbij. De 2e km ook nog wel, maar vanaf 2,5 km begon ik er al een beetje klaar mee te raken. Ik merk ook dat ik dan een stuk langzamer ga. Vanaf 3,5 km begrijp ik echt niet meer waarom ik dit doe en begin ik te klagen tegen Ronald haha. Oh god, dat wordt wat als ik straks 8 km moet… Gelukkig voor hem rent hij niet naast me die dag ;)
Woensdag (14 september 2016):
Laatste run voor de Damloop! In plaats van 5 km doe ik een 3 km, omdat ik bang ben dat ik mijn knieën anders niet voldoende rust geef. Pff wat kijk ik er naar uit om zonder druk te gaan hardlopen. Gewoon hardlopen omdat ik het wil, niet omdat het moet voor een evenement! Ik denk dat ik na de Damloop eerst een aantal keer de 3 km ga lopen, om mijn lichaam meer te laten wennen en zodat het minder harde klappen krijgt. Eerst mijn conditie en snelheid verbeteren op de 3 km en dan door naar de 5 km! Of… ik ga gewoon elke keer 30 min hardlopen en zie wel hoeveel km ik red, met als doel elke keer hopelijk een stukje verder en dus ook een stukje sneller? Hmm.. Moet ik nog even over nadenken.
Anyway, ik was erg blij dat ik maar een 3 km moest. Makkie, dacht ik… Want de dagen er voor deed ik 5 of 6. Nou, het viel best wel tegen. Ik rende alleen, in het donker. Het was nog steeds erg warm en hoewel dit mijn snelste rondje ooit was, wilde ik na 1,5 km al opgeven haha. De eerste km ging echt snel (voor mijn doen dan), eindelijk een keer zonder steken te krijgen. De 2e km ging ook sneller dan normaal en de 3e km was gewoon weer de snelheid als altijd :p Helaas kreeg ik de laatste km ook last van mijn enkels, iets waar ik iedere keer last van heb.
Zaterdag, DAMLOOP BY NIGHT DAG!!!! (17 september 2016):
DE DAG! Ik was vanaf het moment dat ik wakker werd al aardig zenuwachtig… En rond 17:00 uur werd het al helemaal erg! Over 2 uurtjes zouden Ronald en ik opgehaald worden door Ronald zijn neef en zijn vriendin. Zijn vriendin (Anne-Lize) deed ook mee met de Damloop, dus we hadden afgesproken om met z’n allen te starten. We parkeerden de auto bij een P+R, waar we mijn ouders ontmoetten en met een shuttle bus naar de finish gebracht zouden worden.
Nou, die finish was nog aardig ver weg… :p We moesten nog 25 min lopen! We begonnen ons zorgen te maken of we het wel gingen redden. Om 20:50 uur zou ons startvak starten… Het laatste startvak, dus we konden ook niet meedoen met een latere. We renden haast naar de start. Onderweg ontmoetten we Sarine nog en namen we afscheid van mijn ouders, die ergens langs het parcours gingen staan met de neef van Ronald om ons aan te moedigen. We waren nog onderweg naar ons startvak, toen we net iets voor 20:50 uur het startschot hoorden… Shit… Waren we te laat?!? Maar gelukkig bleek dat dat het vak voor ons nog was, het liep een beetje uit. Om 20:49 uur stonden we in ons startvak en kregen we een korte warming up. Mijn hartslag was op dat moment al enorm hoog en mijn benen waren al moe door het haasten naar het startvak haha. Wat was ik zenuwachtig. Zenuwachtig? Ik was gewoon bang haha. Ik deed het haast in mijn broek. Serieus, ik moest op dat moment al erg nodig naar de wc… Terwijl ik net nog op zo’n ranzige Dixie geweest was. Tijd om nog een keer te plassen had ik niet. Elk moment kon het startschot afgaan… En wat zou er dan gebeuren? Hoe zou het lopen? Wat stond me te wachten?
Het startschot ging af. Shit… Nu ging het gebeuren… Mensen liepen naar voren en het woordje “START” kwam steeds dichterbij en mijn hartslag rees steeds meer omhoog. En ja hoor, na een tijdje waggelen waren we over de streep. Snel mijn horloge gestart en gaan met die banaan. Vanaf het begin was het tempo erg hoog. Ik rende een veel hoger tempo dan ik gewend was, door alle mensen om me heen die wel peper in hun reet leken te hebben. Ik weet niet of het daar door kwam, maar na 1,5 km deden mijn benen al zoveel pijn dat ik even een stukje moest gaan lopen. Ronald en Anne-Lize waren na 500 meter al verder gegaan op hun tempo, Sarine en ik bleven samen. Dat was echt heel fijn. Al snel gingen we weer verder rennen, maar het ging voor geen meter. Normaal tijdens de trainingen lukte het me om 5 km achter elkaar te rennen… Nu niet eens 1,5 km. Ik baalde echt enorm… Als het zo door zou gaan, zou het niks worden, zou ik de finish niet eens op tijd halen. Na 3 km was ik er al klaar mee haha. Het was zo warm… En we moesten een brug over en dat was zwaarrr. Sarine en ik waren een van de laatste mensen. Een stuk achter ons reed de bezemwagen. Daardoor raakte ik alleen maar zenuwachtiger. Na de brug werd de route wat leuker en makkelijker, al deden mijn scheenbenen erg pijn. We wisselden rennen steeds af met een stukje lopen. Sarine sleepte me er doorheen, daar was ik zo blij mee. De toeschouwers waren wel echt leuk. Er waren veel mensen aan de kant en in de straten die ons aanmoedigden. “Kimberley, je kan het!!” “Kom op, Kim!”. Dat was wel heel motiverend :) Ook stonden er overal kinderen klaar om een high five te geven en tot mijn verbazing gaf ik ze allemaal een high five terug. Om de zoveel meter stond er een DJ en er was overal leuke muziek en lichtjes.
Foto uit het Damloop Magazine
Ergens vanaf de 6 km kwamen we 3 kinderen tegen die ons gingen helpen. Ze hebben een heel stuk, zeker 1 km, met ons meegerend. Wat een leuke kinderen! Helaas ben ik hun namen vergeten, maar Sarine had hele gesprekken met ze tijdens het rennen haha. Het moedigde enorm aan. Ik denk dat ik dat nog het leukste vond aan de hele run, die 3 kinderen die ik nooit zal vergeten :) Tot aan de blauwe brug renden ze met ons mee, daarna zei Sarine dat ze misschien maar beter weer terug konden gaan voordat hun ouders boos/bezorgd werden haha.
Ondertussen waren Sarine en ik de allerlaatste geworden, omdat er een vrouw achter ons afgevallen was. Wow… Dat gaat ons niet gebeuren, dacht ik. Maar oh wat had ik soms graag opgegeven haha. Het laatste stuk ging nu in… Dat stuk moest ons ook nog wel lukken. Omdat wij nu de laatsten waren, fietste er de hele tijd een man naast ons. Af en toe zei hij “Kom op dames”, maar eigenlijk zat ik er heel hard aan te denken om hem gewoon van z’n fietsje te duwen en verder te gaan op de fiets. Haha nee eigenlijk dacht ik dat niet, dat verzin ik nu… Maar het had me wel leuk geleken.
Vanaf de blauwe brug, waar we onze kinderen verloren, was het nog 1 km. 1 km!!! We waren er bijna, maar oh wat leek het nog ver… Ergens 600 meter voor de finish heb ik nog een lichtstaaf gestolen van een toeschouwer aan de kant. Nouja ik weet niet of ik hem echt gepikt heb, maar hij stond er zo mee te zwaaien voor mijn gezicht dat ik hem afgepakt heb en er mee wegrende hahaha. Achteraf toen ik het mijn ouders vertelden moest ik wel enorm hard lachen. Ik heb geen idee of het de bedoeling was van die man dat ik hem meenam, maarja.. anders badass toch ;) Ik heb er in ieder geval een leuk aandenken bij :p
EN TOEN… We gingen een bocht om en daar was dan eindelijk de finish… Het einde was EIN-DE-LIJK in zicht. Man man man, wat was ik er klaar mee. Mijn benen brandden, mijn schenen deden pijn, ik was moe… Maar die laatste 200 meter moest ik natuurlijk nog even rennen, rennend de finish over! Ronald stond me op te wachten bij de finish en keek heel lief en trots naar me, maar ik kon wel janken haha. Maar hee, we did it! Wat waren Sarine en ik opgelucht… We hadden het gehaald. En ook al waren we de laatste die binnenkwamen, we hadden het toch mooi geflikt. Iets wat ik nooit had verwacht van mezelf. Vanaf het begin vond ik die 8 km al een dom en onmogelijk idee… En ja het was veel te veel gevraagd van mijn ongetrainde lichaam en slechte conditie, maar achteraf vond ik het wel een hele leuke ervaring. Zonder Sarine had ik dit echt niet gekund. Het was zo fijn dat we bij elkaar bleven en zij me erdoorheen trok. Daar ben ik haar echt dankbaar voor!
Ronald en Anne-Lize hadden de run in 51 min gerend en Sarine en ik deden er 72 min over. Natuurlijk geen goede tijd, maar dat maakt me geen ene flikker uit haha. Het was mooi binnen de tijd :) EN achteraf bleek ook dat we niet de langzaamste waren, want er waren nog zo’n 70 mensen die er langer over hebben gedaan ;)
Conclusie: de Damloop by Night was een hele gezellige en leuke run, door een prachtige stad. Iedereen was lekker enthousiast! De 8 km is voor mij veel te veel op dit moment, maar ik ga deze run zeker onthouden voor volgend jaar en kijken of ik hem dan ook in 50 min kan uitrennen ;)
Omdat ik aan het rennen was, heb ik natuurlijk geen foto’s kunnen maken. Maar dit Aftermovie filmpje van Le Champion geeft een goed beeld van de sfeer :)
Wat nu verder? Afgelopen weken stonden mijn hardlooprondjes natuurlijk in het teken van deze run. Nu er geen run meer gepland staat, heb ik een nieuw plan en een nieuw doel nodig. In maart is de CPC, een groot event in Den Haag. Als doel heb ik daarom nu voor mezelf om op 1 januari de 5 km binnen 35 min te kunnen lopen. Wanneer ik dat kan, ga ik me aanmelden!
Ik heb nu met Asics een nieuw trainingsprogramma gemaakt. Ik begin weer lekker met 2 km (heerlijk) en dan toewerken naar de 5 km :) Dit keer ook werken aan mijn snelheid ;)
Toevallig kwam ik net dit plaatje tegen op Facebook (van 9GAG) en ik dacht dat het wel een mooie afsluiter zou zijn voor deze post:
No Comments